निर्मल बाबा पर बढ़ा बवाल, घटी श्रद्धा

नई दिल्ली।। टीवी चैनलों पर 'थर्ड आई ऑफ निर्मल बाबा' नाम के विज्ञापन दिखाकर कृपा बरसाने का दावा करने वाले निर्मल नरूला उर्फ निर्मल बाबा खुद मुश्किल में फंसते दिख रहे हैं। झारखंड के अखबार 'प्रभात खबर' के खुलासे के बाद बताया जा रहा है कि इनकम टैक्स डिपार्टमेंट की नजर निर्मल बाबा की कमाई पर है। इनकम टैक्स डिपार्टमेंट के सूत्रों का कहना है कि विभाग उनकी कमाई और रिटर्न की जांच करेगा। अखबार ने दावा किया था कि निर्मल बाबा के दो बैंक खातों में सिर्फ इस साल अब तक 232 करोड़ रुपये जमा हुए हैं। हालांकि मीडिया में लगातार आती खबरों से नाराज बाबा ने अब पलटवार का फैसला किया है। उन्होंने जवाबी मुहिम का ऐलान करते हुए अपने समर्थकों से कहा है कि वे मीडिया को 'सच' बताना शुरू कर दें। इस बीच, देश के अलग-अलग हिस्सों में लोग निर्मल बाबा के खिलाफ केस दर्ज कराने लगे हैं। लखनऊ के गोमती नगर थाने में दो बच्चों तान्या ठाकुर (16) और उसके भाई आदित्य ठाकुर (13) ने उनके खिलाफ पहले ही तहरीर दे दी थी। अब भोपाल की अरेरा कॉलोनी में रहने वाले राजेश सेन ने निर्मल बाबा के खिलाफ शिकायत दर्ज कराई है। सेन का आरोप है कि बाबा ने उन्हें बताया था कि घर में काला पर्स रखने से उनकी समस्याएं दूर हो जाएंगी, पर ऐसा नहीं हुआ। उधर, एक चैनल से बातचीत में बाबा ने सफाई देते हुए कहा कि मैंने कभी चमत्‍कार का दावा नहीं किया है। हालांकि उन्होंने दावा किया कि उनके ऊपर ईश्‍वरीय कृपा है। 'बाबा के दो खातों में 232 करोड़' 'प्रभात खबर' का दावा है कि निर्मल बाबा के दो खाते हैं। एक निर्मल दरबार के नाम से (जिसका नंबर टीवी पर चलता रहता है) और दूसरा निर्मलजीत सिंह नरूला के नाम से। निर्मल दरबार के नाम से चलने वाले खाते में इस साल जनवरी से अब तक 109 करोड़ रुपये जमा हुए। उनके पर्सनल अकाउंट नंबर 1546000102129694 में अखबार के मुताबिक 4 जनवरी 2012 से 13 अप्रैल 2012 के बीच 123 करोड़ (कुल 1,23,02,43,974) रुपये जमा हुए। खुद निर्मल बाबा ने भी एक टीवी चैनल को दिए इंटरव्यू में स्वीकार किया कि फर्जीवाड़े से बचने के लिए ही उन्होंने दो खाते रखे हैं। इसके अलावा बाबा के नाम 25 करोड़ फिक्स्ड डिपॉजिट भी हैं। निर्मल बाबा की आय के दो स्रोत हैं निबंधन शुल्क और दसवंद शुल्क। समागम में भाग लेने के लिए भक्तों से दो हजार रुपये प्रति व्यक्ति वसूला जाता है, जबकि दसवंद शुल्क का अर्थ आय का दसवां हिस्सा बाबा के पास जमा करना। यह राशि पूर्णिमा के पहले जमा करनी होती है। विवाद के बाद बाबा का सेंसेक्स गिरा निर्मल बाबा को लेकर जैसे-जैसे विवाद बढ़ता जा रहा है, भक्तों की 'श्रद्धा' भी उनमें घटती जा रही है। प्रभात खबर के मुताबिक, निर्मल दरबार के नाम से आईसीआईसीआई बैंक में खुले निर्मल बाबा के खाते (संख्या 002-905-010-576) में शुक्रवार को सिर्फ 34 लाख जमा किए गए। पहले इस खाते में रोज़ औसतन एक करोड़ रुपये जमा किए जा रहे थे। पहले औसतन चार से साढ़े चार हजार लोग हर रोज निर्मल बाबा के खाते में राशि जमा कर रहे थे। शुक्रवार शाम पांच बजे तक देश भर के 1800 लोगों ने ही बाबा के आईसीआईसीआई बैंक खाते में राशि जमा की है। बढ़ सकती है मुश्किल निर्मल बाबा की इनकम के स्रोतों पर इनकम टैक्स डिपार्टमेंट की नजर है। विभाग उनके बैंक खातों की जांच कर सकता है। सूत्रों से मिली जानकारी के अनुसार, फाइनैंशल इंटेलिजेंस यूनिट (एफआईयू) निर्मल बाबा की आय के स्रोतों के अलावा इस बात की भी जांच कर सकती है कि बैंक खातों के अलावा निर्मल बाबा को और किन-किन माध्यमों से पैसे दिए गए और उन्होंने कहां-कहां निवेश किया है। बाबा को विदेशों से मिले फंडिंग पर भी पूछताछ हो सकती है। यदि उन्‍होंने पैसों को विदेशी खातों में ट्रांसफर किया है तो इस बात की भी जांच की जाएगी। बाबा की सफाई पूरे प्रकरण पर पहली बार बाबा ने शुक्रवार को चुप्पी तोड़ी। 'आज तक' चैनल को दिए इंटरव्यू में निर्मल बाबा ने कहा, ''मेरे यहां किसी तरह की गड़बड़ी नहीं है। मैं चुनौती देता हूं कि किसी अंतरराष्ट्रीय संस्था से मेरे दावों की जांच करवाई जाए। मेरा टर्नओवर 85 करोड़ नहीं, बल्कि सालाना 235-238 करोड़ का है, जिसका मैं टैक्स चुकाता हूं। मैं इन पैसों से एक भव्य मंदिर बनवाना चाहता हूं। मैंने कोई ट्रस्ट नहीं बनाया है। फर्जीवाड़े से बचने के लिए मैं दो अकाउंट रखता हूं। 'निर्मल दरबार' और 'निर्मलजीत सिंह नरूला' के नाम चल रहे दो बैंक खाते मेरे हैं।'' नीलम कपूर के नाम पर बने ड्राफ्ट के सवाल पर निर्मल बाबा ने कहा कि नीलम कपूर से मैंने फ्लैट खरीदा था, इसलिए उनके नाम पर ड्राफ्ट बनवाया गया। निर्मलजीत सिंह नरूला से निर्मल बाबा बनने के सवाल पर उन्होंने कहा, 'मुझे निर्मलजीत सिंह नरूला से निर्मल बाबा बनाने में इंदरसिंह नामधारी का हाथ है। उन्होंने मेरी शुरू में मदद की थी। लेकिन बाद में झारखंड में मैं जिस मानसिक उत्पीड़न से गुजरा, उसके बाद ही मैं निर्मल बाबा बन गया।' निर्मल बाबा ने आरोपों के जवाब में कहा, 'मैंने कभी चमत्कार का दावा नहीं किया। मैं इसे कृपा कहता हूं। मैं अंधविश्वास को तोड़ने वाला माना जाता हूं। यंत्र मंत्र तंत्र के पाखंड में फंसने वालों के खिलाफ हूं। यह कृपा पैसे से खरीदी नहीं जा सकती है। मेरे साथ लोग जुड़ते चले जा रहे हैं। मेरे ऊपर पहली कृपा पटियाला के समाना मंडी में हुई थी। मैं अपनी मां के साथ था। घर की छत गिर गई और मेरी बहनें उसमें दब गईं।' कौन हैं निर्मल बाबा? निर्मल बाबा झारखंड के पूर्व विधानसभा स्पीकर इंदरसिंह नामधारी के साले हैं। 1950 में जन्मे निर्मलजीत सिंह एक सिख परिवार से ताल्लुक रखते हैं। उनके एक पुत्र और एक पुत्री है। इंदरसिंह नामधारी के मुताबिक, उन्होंने निर्मलजीत की बहन से 1964 में विवाह किया था। उस समय निर्मल की उम्र 14-15 साल थी। 70 के दशक में पिता की हत्या के बाद उनकी मां ने उन्हें डाल्टनगंज भेज दिया। बताते हैं कि उन दिनों निर्मल बाबा ने एक कपड़े की दुकान की जो कुछ सालों बाद बंद हो गई। इसके बाद उन्होंने निर्मल ब्रिक्स के नाम से ईटों का व्यवसाय शुरू किया, लेकिन वह भी नहीं चला। निर्मल बाबा का मीडिया पर पलटवार मीडिया में लगातार आ रही नेगेटिव खबरों से नाराज बाबा ने शनिवार को पलटवार किया। उन्होंने ट्विटर पर कहा कि कुछ लोग मुझे बदनाम करने में लगे हुए हैं। निर्मल बाबा मीडिया के खिलाफ जवाबी मुहिम का भी संकेत दे दिया। हालांकि उन्होंने किसी तरह की हिंसा की बात न करते हुए समर्थकों से अपील की कि वह शांति बनाए रखें। लेकिन, उनकी मुहिम का मीडिया पर असर जरूर पड़ेगा। फिलहाल उन्होंने अपने समर्थकों से कहा है कि वे बड़ी संख्या में टीवी चैनलों को फोन करें और उन्हें अपने अनुभव बताएं। माना जा रहा है कि निर्मल बाबा इस मुहिम के जरिए मीडिया को अपनी ताकत दिखाना चाहते हैं। अगर टीवी चैनलों के ऑफिसों में अचान बहुत बड़ी संख्या में फोन आने लगें तो टीवी चैनलों का रोज का काम प्रभावित हो सकता है। मगर, ऐसा तब होगा जब निर्मल बाबा की इस अपील पर लाखों लोग अमल करेंगे। प्रस्तुतकर्ता rajkum

ਰੂੜ੍ਹੀਵਾਦੀ ਸਮਾਜ ਅਤੇ ਲੂਣਾ ਦਾ ਦਰਦ

ਡਾ. ਮਨਦੀਪ ਕੌਰ ਬਚਪਨ ਵਿੱਚ ਦਾਦੇ-ਦਾਦੀ ਦੀ ਗੋਦ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਕੇ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਪੂਰਨ ਭਗਤ ਦਾ ਕਿੱਸਾ ਸੁਣਿਆ ਕਰਦੀ ਸੀ ਤਾਂ ਲੂਣਾ ਦਾ ਕਿਰਦਾਰ ਇੱਕ ਚਰਿੱਤਰਹੀਣ ਖਲਨਾਇਕਾ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੇਰੇ ਬਾਲ ਮਨ ਉੱਤੇ ਉਕਰਿਆ ਗਿਆ। ਫਿਰ ਜਦੋਂ ਸਿਲੇਬਸ ਦੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਪੜ੍ਹਨ-ਸੁਣਨ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ਕਿ “ਲੂਣਾ” ਸ਼ਿਵ ਕੁਮਾਰ ਬਟਾਲਵੀ ਦੀ ਸ਼ਾਹਕਾਰ ਰਚਨਾ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਲੂਣਾ ਦਾ ਪੱਖ ਪੂਰਿਆ ਹੈ ਤਾਂ ਇਹ ਗੱਲ ਧੁਰ ਅੰਦਰ ਤੱਕ ਬੇਯਕੀਨੀ ਜਿਹੀ ਪੈਦਾ ਕਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਕ ਖਲਨਾਇਕਾ, ਉਹ ਵੀ ਚਰਿੱਤਰਹੀਣ, ਨੂੰ ਪੰਜਾਬੀ ਦੇ ਸਿਰਮੌਰ ਕਵੀ ਵੱਲੋਂ ਨਿਰਦੋਸ਼ ਸਾਬਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੋਵੇ ਤੇ ਸਾਡੇ ਸਮਾਜ ਨੇ ਉਸ ਰਚਨਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰਵਾਨ ਕਰ ਲਿਆ ਹੋਵੇ।¢ ਅੱਜ ਤੋਂ ਦੋ ਕੁ ਵਰ੍ਹੇ ਪਹਿਲਾਂ ਜਦੋਂ ਮੇਰਾ ਖੁਦ ਦਾ ‘ਲੂਣਾ‘ ਪੜ੍ਹਨ ਦਾ ਸਬੱਬ ਬਣਿਆ ਤਾਂ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਇਹ ਤਾਂ ਸੱਚਮੁੱਚ ਹੀ ਲੂੰ-ਕੰਡੇ ਖੜ੍ਹੇ ਕਰ ਦੇਣ ਵਾਲੀ ਰਚਨਾ ਹੈ। ਕਿੰਨੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਨਾਲ਼ ਕਵੀ ਨੇ ਔਰਤ ਦੀ ਤਰਾਸਦੀ ਲਈ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਕੁਝ ਰਸਮਾਂ-ਰਿਵਾਜਾਂ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਬੁਰਾਈਆਂ ਨੂੰ ਸਮਾਜ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਰੱਖਿਆ ਹੈ। ਬਹੁਤ ਹੀ ਕਲਾ ਅਤੇ ਸੁਹਜ ਨਾਲ਼ ਔਰਤ ਜਾਤ ਦੀ ਉਸ ਵੇਦਨਾ ਨੂੰ ਸ਼ਬਦ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਹਨ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਕਿ ਅਕਸਰ ਉਹ ਸਮਾਜ ਦੇ ਰਸਮਾਂ-ਰਿਵਾਜਾਂ ਵਿੱਚ ਜਕੜੀ ਹੋਈ, ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਤੱਕ ਲੈ ਕੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਡਰਦੀ ਹੈ। ਭਾਰਤ ਜਿਹੇ ਕਹਿੰਦੇ ਕਹਾਉਂਦੇ ਸੱਭਿਅਕ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਔਰਤ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਨੂੰ ਲੂਣਾ ਦੇ ਪਾਤਰਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਬਾਖੂਬੀ ਬਿਆਨ ਕਰਵਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਕਹਾਣੀ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਪਹਾੜੀ ਸ਼ਹਿਰ ਚੰਬੇ ਦੀਆਂ ਖੂਬਸੂਰਤ ਵਾਦੀਆਂ ਦੀ ਬਾਤ ਪਾਉਂਦਿਆਂ ਸੂਤਰਧਾਰ ਅਤੇ ਨਟੀ ਦੇ ਰੋਮਾਂਚਿਕ ਵਾਰਤਾਲਾਪ ਤੋਂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਚੰਬੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਰਾਜੇ ਵਰਮਨ ਦਾ ਜਨਮ ਦਿਹਾੜਾ ਮਨਾਇਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕੋਟ ਸਿਆਲ ਦਾ ਰਾਜਾ ਸਲਵਾਨ, ਜੋ ਕਿ ਰਾਜੇ ਵਰਮਨ ਦਾ ਧਰਮ ਦਾ ਭਰਾ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਮੁੱਖ ਮਹਿਮਾਨ ਵਜੋਂ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣ ਲਈ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਰਾਜਾ ਸਲਵਾਨ ਉਸ ਸਮਾਗਮ ਵਿੱਚ ਆਈ ਹੋਈ ਇਕ ਸੁੰਦਰ ਤੇ ਚੰਚਲ ਸੁਭਾਅ ਦੀ ਮੁਟਿਆਰ ਦੇ ਹੁਸਨ ’ਤੇ ਮੋਹਿਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ¢ ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਉਹ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਗੱਲ ਰਾਜੇ ਵਰਮਨ ਨਾਲ਼ ਸਾਂਝੀ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਉਸ ਮੁਟਿਆਰ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਰਾਣੀ ਬਣਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਵਰਮਨ ਉਸ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਲੂਣਾ ਨਾਮ ਦੀ ਉਹ ਕੁੜੀ ਇੱਕ ਸ਼ੂਦਰ ਦੀ ਧੀ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਰਾਣੀ ਬਣਨ ਦੇ ਕਾਬਲ ਨਹੀਂ।ਪਰ ਜਿਵੇਂ ਕਿਵੇਂ ਸਲਵਾਨ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਪਹਿਲੀ ਪਤਨੀ ਇੱਛਰਾਂ ਨੂੰ ਰੂਪ ਵਿਹੂਣੀ ਦੱਸ ਕੇ ਅਤੇ ਮੁਹੱਬਤ ਨੂੰ ਜਾਤਾਂ-ਪਾਤਾਂ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਹੋਣ ਦਾ ਵਾਸਤਾ ਪਾ ਕੇ ਮਨਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਵਰਮਨ ਤੇ ਉਸ ਦੀ ਪਤਨੀ ਦੀਆਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਨਾਲ਼ ਰਾਜਾ ਸਲਵਾਨ ਅਤੇ ਲੂਣਾ ਦਾ ਵਿਆਹ ਤੈਅ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। 16-17 ਸਾਲ ਦੀ ਅੱਲ੍ਹੜ ਉਮਰ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤ ਨਾਜ਼ੁਕ ਜਿਹੀ ਕੁੜੀ ਉਸ ਦੀ ਬਾਪ ਦੀ ਉਮਰ ਦੇ ਸਲਵਾਨ ਨਾਲ਼ ਆਪਣੇ ਬੇਜੋੜ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਨਾਖੁਸ਼ ਹੈ। ਗ਼ੁਰਬਤ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜੀਅ ਰਹੇ ਉਸ ਦੇ ਸ਼ੂਦਰ ਬਾਪ ਬਾਰੂ ਨੂੰ ਲਾਲਚ ਜਾਂ ਫਿਰ ਮਜਬੂਰੀਵੱਸ ਇਸ ਰਿਸ਼ਤੇ ਲਈ ਸਹਿਮਤ ਹੋਣਾ ਹੀ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅਤੇ ਵਿਦਾਈ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਲੂਣਾ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦਾ ਦਰਦ ਆਪਣੀ ਸਹੇਲੀ ਈਰਾ ਨਾਲ਼ ਸਾਂਝਾ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਹਰ ਬਾਬਲ ਵਰ ਢੂੰਡਣ ਜਾਵੇ, ਹਰ ਅਗਨੀ ਦੇ ਮੇਚ। ਹਰ ਅੱਗ ਹੀ ਛੱਡ ਜਾਵੇ ਸਈ, ਹਰ ਬਾਬਲ ਦਾ ਦੇਸ। ਨੀਂ ਮੈਂ ਅੱਗ ਟੁਰੀ ਪ੍ਰਦੇਸ। ਪਰ ਸਈ ਮੈਂ ਕੈਸੀ ਅੱਗ ਹਾਂ ਕੈਸੇ ਮੇਰੇ ਲੇਖ। ਜੋ ਬਾਬਲ ਵਰ ਢੂੰਡ ਲਿਆਇਆ ਸੋ ਨਾ ਆਇਆ ਮੇਚ। ਨੀਂ ਮੈਂ ਅੱਗ ਟੁਰੀ ਪ੍ਰਦੇਸ।¢ ਈਰਾ ਉਸ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਸਾਡੇ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਔਰਤ ਵੱਲੋਂ ਆਪਣੇ ਵਿਆਹ ਸਬੰਧੀ ਪਸੰਦ ਜਾਂ ਨਾਪਸੰਦ ਲਈ ਜ਼ੁਬਾਨ ਖੋਲ੍ਹਣਾ ਜਾਂ ਬਗਾਵਤ ਕਰਨਾ ਅਧਰਮ ਹੈ। ਅੱਗ ਦਾ ਧਰਮ ਸਦਾ ਹੈ ਬਲਣਾ, ਕਦੇ ਬਗਾਵਤ ਕਰਦੀ ਨਾਹੀਂ। ਚਾਹੇ ਪੂਜਾ ਲਈ ਕੋਈ ਬਾਲੇ, ਜਾਂ ਕੋਈ ਬਾਲੇ ਵਿੱਚ ਕੁਰਾਹੀਂ। ਇਸ ਦੇ ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਲੂਣਾ ਅਖੌਤੀ ਧਰਮਾਂ ਤੇ ਰਿਵਾਜਾਂ ’ਤੇ ਚੋਟ ਕਰਦੀ ਹੋਈ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ: ਸੁਣ ਸਖੀਏ ਨੀ ਭੈਣਾਂ ਈਰੇ, ਭਰਮ ਦਾ ਪਿੰਡਾ ਕਿੰਜ ਕੋਈ ਚੀਰੇ। ਭਰਮ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਧਰਮਾਂ ਜਾਏ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਸਾਡੇ ਕੂਲੇ ਪੈਰੀਂ, ਸ਼ਰਮਾਂ ਵਾਲੇ ਸੰਗਲ ਪਾਏ, ਜੋ ਨਾ ਸਾਥੋਂ ਜਾਨ ਛੁਡਾਏ, ਮਰਯਾਦਾ ਦੇ ਕਿਲੇ ਬੱਝੀ, ਢੋਰਾ ਵਾਕਣ ਰੂਹ ਕੁਰਲਾਏ ਪਰ ਨਾ ਕਿੱਲੇ ਜਾਣ ਪੁਟਾਏ ਤੇ ਇਹ ਨਿਰਸਫਲ ਯਤਨ ਅਸਾਡਾ ਸਾਡੀ ਹੀ ਕਿਸਮਤ ਕਹਿਲਾਏ। ਮਥੁਰੀ ਲੂਣਾ ਨੂੰ ਲਾਲਚ ਦੇ ਕੇ ਵਰਚਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਤੈਨੂੰ ਹੋਰ ਕੀ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਤੈਨੂੰ ਤਾਂ ਇਕ ਅਛੂਤ ਨੂੰ ਰਾਜੇ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮਹਿਲਾਂ ਦੀ ਰਾਣੀ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਇਸ ’ਤੇ ਲੂਣਾ ਤੜਪ ਕੇ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ: ਮੈਨੂੰ ਭਿੱਟ-ਅੰਗੀ ਨੂੰ ਭਿੱਟ-ਅੰਗਾ ਵਰ ਦੇਵੋ ਮੋੜ ਲਵੋ ਇਹ ਫੁੱਲ ਤਲੀ ਸੂਲਾਂ ਧਰ ਦੇਵੋ। ਲੂਣਾ ਤੁਰਨ ਵੇਲੇ ਤੱਕ ਵਾਸਤੇ ਪਾਉਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਵਿਆਹ ਵਿੱਚ ਮੇਰੀ ਖੁਸ਼ੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਮੈਨੂੰ ਚਾਹੇ ਮੇਰੀ ਜਾਤ ਦਾ ਗਰੀਬ ਵਰ ਲੱਭ ਦੇਵੋ ਪਰ ਉਹ ਮੇਰੇ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਦੇ ਹਾਣ ਦਾ ਤਾਂ ਹੋਵੇ। ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਤਰਲਿਆਂ ਨੂੰ ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਔਰਤ ਧਰਮ ਦਾ ਪਾਲਣ ਕਰਨ ਦਾ ਵਾਸਤਾ ਪਾ ਕੇ ਅਣਗੌਲਿਆਂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਬਾਰੂ ਬਾਬਲ ਨੇ ਵੀ ਆਪਣੀ ਗੁਰਬਤ ਦੀ ਬੇਵਸੀ ਜ਼ਾਹਰ ਕਰਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵਿਦਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਦੀ ਸਹੇਲੀ ਈਰਾ ਵੀ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਲਈ ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਸਹੁਰੇ ਘਰ ਭੇਜ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਓਧਰ ਔਰਤ ਦੇ ਦੂਜੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਇੱਛਰਾਂ ਹੈ ਜੋ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਦੀ ਬੇਵਫ਼ਾਈ ਦੇ ਦਰਦ ਨਾਲ਼ ਰੁੰਨ੍ਹੀ ਹੋਈ ਆਪਣੀ ਦਾਸੀ ਨਾਲ਼ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀ ਹੈ: ਜੇ ਮੈਂ ਬਾਂਝ ਹੁੰਦੀ ਤੇ ਨਾ ਦੁੱਖ ਹੁੰਦਾ ਉਹਦੇ ਵਿਹੜੇ ਮੈਂ ਚਾਨਣਾ ਰੋੜਿਆ ਨੀ ਚੰਨ ਹੁੰਦਿਆਂ ਚੱਠ ਵਿਆਹ ਲਿਆਂਦੀ ਮੇਰੀ ਪੀੜ ਦਾ ਮੁੱਲ ਨਾ ਮੋੜਿਆ ਨੀ। ਅਖੀਰ ਸੋਚ ਵਿਚਾਰ ਮਗਰੋਂ ਇੱਛਰਾਂ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਦੀ ਬੇਵਫਾਈ ਦੇ ਜ਼ਖਮ ਉੱਤੇ ਪੁੱਤਰ ਦੇ ਮੋਹ ਦਾ ਮੱਲ੍ਹਮ ਲਾਉਂਦੀ ਹੋਈ ਆਪਣੇ ਮਨ ਨਾਲ਼ ਸਮਝੌਤਾ ਕਰ ਲੈਂਦੀ ਹੈ: ਨਾਰੀ ਪਤੀ ਦਾ ਹਿਜਰ ਤਾਂ ਸਹਿ ਸਕਦੀ ਪਰ ਪੁੱਤ ਦਾ ਹਿਜਰ ਨਾ ਸਹਿ ਸਕੇ ਝਿੰਝਨ ਵੇਲ ਬੇਜੜ੍ਹੀ ਵੱਤ ਨਾਰ ਜੀਵੇ ਪਰ ਪੱਤਿਆਂ ਬਾਝ ਨਾ ਰਹਿ ਸਕਦੀ ਇੱਛਰਾਂ ਨਾਰੀ ਨੂੰ ਇਕ ਬੇ-ਜੜ੍ਹੀ ਵੇਲ ਨਾਲ਼ ਸਮਾਨਤਾ ਦੇਂਦੀ ਹੈ, ਜਿਹੜੀ ਜੜ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਰਹਿ ਸਕਦੀ ਹੈ ਪਰ ਪੱਤਿਆਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਨਹੀਂ। ਇੰਜ ਮਨ ਸਮਝਾਵਾ ਕਰਦੀ ਹੋਈ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਉਦਾਸ ਹਾਲਤਾਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਲਈ ਪੇਕੇ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਓਧਰ ਪੂਰਨ ਸਲਵਾਨ ਅਤੇ ਇੱਛਰਾਂ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਆਪਣੇ ਭੋਰੇ ’ਚੋਂ ਨਿਕਲ ਕੇ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਲਈ ਲੂਣਾ ਦੇ ਮਹਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਠਹਿਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਲੂਣਾ ਜਦੋਂ ਪੂਰਨ ਨੂੰ ਤੱਕਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਸੋਚਾਂ ਦੇ ਵਹਿਣ ਵਿੱਚ ਵਹਿ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਪੂਰਨ ਤਾਂ ਬਿਲਕੁਲ ਉਹੋ ਜਿਹਾ ਹੀ ਹੈ, ਜਿਹੋ ਜਿਹਾ ਹਾਣੀ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬਾਬਲ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਿਆਂ ਕਲਪ ਲਿਆ ਸੀ।। ਇਹ ਤਾਂ ਉਸ ਦੇ ਉਸ ਸੁਪਨੇ ਦਾ ਨਾਇਕ ਸੀ ਜੋ ਉਸ ਨੇ ਜੋਬਨ ਰੁੱਤੇ ਜਾਗਦੀ ਅੱਖ ਨਾਲ਼ ਵੇਖਿਆ ਸੀ। ਕਦੀ ਕਦਾਈਂ ਉਸ ਦੀ ਅਕਲ ਉਸ ਨੂੰ ਪੂਰਨ ਨਾਲ਼ ਬਣਦੇ ਸਮਾਜਿਕ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦਾ ਵਾਸਤਾ ਪਾਉਂਦੀ ਹੋਈ ਉਸ ਨੂੰ ਵਰਜਦੀ ਵੀ ਹੈ, ਪਰ ਹਰ ਵਾਰ ਉਸ ਦੇ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਦਾ ਪੱਲੜਾ ਅਕਲ ਦੇ ਪੱਲੜੇ ਤੋਂ ਭਾਰਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ: ਕੋਈ ਕੋਈ ਪੱਤ ਅਕਲ ਦਾ ਝੜਦਾ ਪਰ ਇਹ ਅਗਨ-ਮਿਰਗ ਨਾ ਚਰਦਾ। ਜਦ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਇਲਮ ਈਰਾ ਨੂੰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਲੂਣਾ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਲੂਣਾ ਕਦੇ ਵਿਵਰਜਿਤ ਅੱਗ ਨੂੰ ਸੱਚ ਕਹਿੰਦੀ ਹਾਂ ਹੱਥ ਨਾ ਲਾਈਂ ਧਰਤੀ ਦੀ ਨਾਰੀ ਨੂੰ ਵੇਖੀਂ ਚਰਿੱਤਰਹੀਣ ਨਾ ਕਦੇ ਕਹਾਈਂ। ਇਸ ਦੇ ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਜੋ ਲੂਣਾ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਇਸ ਵਿੱਚ ਪੂਰੀ ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਸਾਰ ਛਿਪਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ - ਧਰਮੀ ਬਾਬਲ ਪਾਪ ਕਮਾਇਆ ਲੜ ਲਾਇਆ ਮੇਰੇ ਫੁੱਲ ਕੁਮਲਾਇਆ ਜਿਸ ਦਾ ਇੱਛਰਾਂ ਰੂਪ ਹੰਢਾਇਆ ਮੈਂ ਪੂਰਨ ਦੀ ਮਾਂ ਪੂਰਨ ਦੇ ਹਾਣ ਦੀ ਸਈ ਨੀ ਮੈਂ ਧੀ ਵਰਗੀ ਸਲਵਾਨ ਦੀ। ਮੌਕਾ ਮਿਲਣ ’ਤੇ ਲੂਣਾ ਆਪਣੇ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਦਾ ਇਜ਼ਹਾਰ ਪੂਰਨ ਅੱਗੇ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਖੂਬਸੂਰਤ ਪੜਾਅ ਉਦੋਂ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਅੱਲ੍ਹੜ ਉਮਰ ਦਾ ਪੂਰਨ ਉਸੇ ਦੇ ਹਾਣ ਦੀ ਲੂਣਾ ਨੂੰ ਪ੍ਰੇਮ ਅਤੇ ਵਾਸ਼ਨਾ ਵਿਚਲਾ ਅੰਤਰ ਸਮਝਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਪੂਰਨ ਆਪਣੀ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕ ਸੂਝਬੂਝ ਨਾਲ਼ ਲੂਣਾ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਤੇਰੇ ਨਾਲ਼ ਹੋਈ ਨਾ-ਇਨਸਾਫ਼ੀ ਦੀ ਵਜ੍ਹਾ ਕਰਕੇ ਤੇਰੇ ਨਾਲ਼ ਹਮਦਰਦੀ ਜ਼ਰੂਰ ਹੈ, ਪਰ ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਦੱਬੇ ਹੋਏ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਨੂੰ ਪਾਕ ਪਵਿੱਤਰ ਪ੍ਰੇਮ ਦਾ ਨਾਮ ਨਾ ਦੇ, ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਨਾਮ ਨਾ ਦੇ। ਲੂਣਾ ਦੇ ਬਜ਼ਿੱਦ ਰਹਿਣ ’ਤੇ ਕਿ ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰੇਮ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਪੂਰਨ ਪ੍ਰੇਮ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਸ਼ਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪ੍ਰੇਮ ਨੂੰ ਤਾਂ ਕਦੇ ਵੀ ਇਜ਼ਹਾਰ ਵਾਸਤੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਪ੍ਰੇਮ ਤਾਂ ਮਾਂ ਦੀ ਮਮਤਾ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਸਗੋਂ ਮਮਤਾ ਹੀ ਤਾਂ ਪ੍ਰੇਮ ਦਾ ਸਰਵੋਤਮ ਰੂਪ ਹੈ। ਪੂਰਨ ਅਨੁਸਾਰ ਜੇਕਰ ਲੂਣਾ ਨੇ ਮਰਿਆਦਾ ਦੀ ਉਲੰਘਣਾ ਕਰਕੇ, ਆਪਣੇ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਨੂੰ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਤੱਕ ਲਿਆ ਕੇ ਜਿਸਮਾਨੀ ਮਿਲਾਪ ਦੀ ਇੱਛਾ ਸਾਹਮਣੇ ਰੱਖੀ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਪ੍ਰੇਮ ਨਾ ਹੋ ਕੇ ਵਾਸ਼ਨਾ ਹੈ। ਮਾਏਂ! ਮੁਹੱਬਤ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਰੰਗਾਂ ਦਾ ਸਤਿਕਾਰ ਹੈ ਹੁੰਦੀ . . . ਰੰਗ ਨੇ ਰੰਗ ਦੀ ਹੋਂਦ ਗਵਾਨੀ ਪਿਆਰ ਨਹੀਂ ਵਿਭਚਾਰ ਹੈ ਹੁੰਦੀ . . . ਪਿਆਰ ਤਾਂ ਚੁੱਪ ਨਿਰਸ਼ਬਦ ਕਥਾ ਹੈ ਪਿਆਰ ਕਦੇ ਰੌਲਾ ਨਾ ਪਾਂਦਾ . . . ਪਿਆਰ ਸਦਾ ਅੰਤਰ ਵਿੱਚ ਬਲਦਾ ਬਾਹਰ ਉਸ ਦਾ ਸੇਕ ਨਾ ਆਉਂਦਾ. . . ਜਦੋਂਕਿ ਲੂਣਾ ਦੀ ਨਾ-ਬਾਲਗ ਬੁੱਧੀ ਇਸ ਰਮਜ਼ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਪਾਉਂਦੀ ਤੇ ਉਹ ਮਰਦ ਜਾਤ ਕੋਲੋਂ ਇਸ ਇਨਕਾਰ ਦਾ ਬਦਲਾ ਪੂਰਨ ਉੱਪਰ ਝੂਠਾ ਦੋਸ਼ ਲਗਾ ਕੇ ਲੈਂਦੀ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਵੀ ਸਾਹਿਤਕ ਰਚਨਾ ਨੂੰ ਸਾਰਥਕ ਕਹਾਉਣ ਦਾ ਹੱਕ ਤਦ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜਦ ਉਹ ਕੇਵਲ ਮਨੋਰੰਜਨ ਦਾ ਸਾਧਨ ਹੀ ਨਾ ਹੋ ਕੇ ਸਮਾਜ ਲਈ ਕੋਈ ਸੁਨੇਹਾ ਵੀ ਦਿੰਦੀ ਹੋਵੇ। ਸੋ ਸ਼ਿਵ ਨੇ ਵੀ ਲੂਣਾ ਦੀ ਵਕਾਲਤ ਕਰਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਕੁਝ ਅਜਿਹੇ ਰੂੜ੍ਹੀਵਾਦੀ ਸਮਾਜਿਕ ਵਰਤਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਸਾਹਮਣੇ ਰੱਖਿਆ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਿ ਸਮਾਜ ਦੇ ਇੱਜ਼ਤਦਾਰ ਅਤੇ ਸਮਝਦਾਰ ਵਰਗ ਨੇ ਵੀ ‘ਸੱਭਿਅਤਾ‘ ਦੇ ਨਾਮ ਹੇਠ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਰੱਖਿਆ ਹੈ। ਕੁਦਰਤ ਨੇ ਔਰਤ ਅਤੇ ਮਰਦ ਦੀ ਸਿਰਜਣਾ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਪੂਰਕ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਹੀ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਇਕ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਅਧੂਰੇ ਹਨ। ਸਾਡੇ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਇਸ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੀ ਪ੍ਰਵਾਨਗੀ ਲਈ ਵਿਆਹ ਦਾ ਵਿਕਲਪ ਬਣਾਇਆ ਜ਼ਰੂਰ ਗਿਆ ਹੈ, ਪ੍ਰੰਤੂ ਅਕਸਰ ਇਸ ਨੂੰ ਸਾਰਥਕ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ਼ ਅਮਲ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਲਿਆਂਦਾ ਜਾਂਦਾ। ਅੱਜ ਵੀ ਜਦੋਂ ਹਕੀਕਤ ਵਿੱਚ ਬਾਹਰਲੇ ਦੇਸ਼ ਜਾਣ ਦੇ ਲਾਲਚਵੱਸ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਮਜਬੂਰੀਵੱਸ ਕਿਸੇ ਮਾਸੂਮ ਲੜਕੀ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਬੇਜੋੜ ਵਿਆਹ ਦੇ ਬੰਧਨ ਵਿੱਚ ਬੱਝਦਾ ਦੇਖਦੀ ਹਾਂ ਤਾਂ ਲੂਣਾ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਆ ਖਲੋਂਦੀ ਹੈ। ਕਈ ਵਾਰ ਤਾਂ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਮਜਬੂਰੀ ਦੇ ਵੀ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀਆਂ ਮਾਸੂਮ ਬੱਚੀਆਂ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਅਣਗੌਲਿਆਂ ਕਰ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ। ਸ਼ਾਦੀ ਦੀ ਉਮਰ ਹੋਣ ’ਤੇ ਲੜਕੀ ਦੇ ਮਨ ਅੰਦਰ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਸਾਥੀ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਕੁਝ ਅਰਮਾਨਾਂ ਦਾ ਹੋਣਾ ਕੋਈ ਅਸਾਧਾਰਨ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਪਰ ਜਦੋਂ ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਫੈਸਲਾ ਲੈਣ ਵਕਤ ਉਸ ਦੀ ਖਾਹਿਸ਼ ਨੂੰ ਤਰਜੀਹ ਨਾ ਦੇ ਕੇ ਕੇਵਲ ਭੌਤਿਕ ਲੋੜਾਂ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਕਰਦਾ ਜੀਵਨ ਸਾਥੀ ਨੂੜ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਅਕਸਰ ਮਜਬੂਰੀਵੱਸ ਉਹ ਆਪਣੀਆਂ ਰੀਝਾਂ ਨੂੰ ਦਬਾਅ ਕੇ ਸਹਿਮਤ ਤਾਂ ਹੋ ਹੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਪ੍ਰੰਤੂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਵਗਦੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਨਿਆਈਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇੱਕ ਪਾਸਿਓਂ ਜਬਰੀ ਬੰਨ੍ਹ ਲਾ ਕੇ ਰੋਕਿਆ ਗਿਆ ਪਾਣੀ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਵਿਰਲ, ਵਿੱਥ ਜਾਂ ਨਿਵਾਣ ਮਿਲਦਿਆਂ ਸਾਰ ਹੀ ਉਧਰ ਨੂੰ ਵਹਿ ਤੁਰਦਾ ਹੈ। ਕਿਤੇ ਸਾਡੇ ਵੱਲੋਂ ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ ਠੋਸਿਆ ਗਿਆ ਫੈਸਲਾ ਸਾਡੇ ਬੱਚੇ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਖੌਅ ਹੀ ਨਾ ਬਣ ਜਾਵੇ। ਜੇਕਰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸਖਤਾਈ ਦਾ ਕਾਰਨ ਸਿਰਫ਼ ਸਮਾਜ ਦੀ ਲੋਕ ਲਾਜ ਹੀ ਹੈ ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਕਿ ਸਮਾਜ ਵੀ ਸਾਡੇ ਵਰਗੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਹੀ ਬਣਿਆ ਹੈ। ਹਰ ਇਨਸਾਨ ਸਮਾਜ ਦੀ ਇਕਾਈ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਦੇ ਕਾਇਦੇ-ਕਾਨੂੰਨ ਵੀ ਸਾਡੇ ਵੱਲੋਂ ਹੀ ਸਿਰਜੇ ਗਏ ਹਨ, ਜੋ ਕਿ ਵਕਤ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਨਾਲ਼ ਅਗਾਂਹਵਧੂ ਹੋਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ। ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬਹੁਤਾ ਚਿਰ ਇੱਕੋ ਥਾਂ ਖੜ੍ਹਾ ਪਾਣੀ ਬਦਬੂ ਮਾਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਹ ਰਸਮਾਂ-ਰਿਵਾਜ ਜੇਕਰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸਥਾਈ ਰਹਿਣ, ਹਾਲਾਤ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਬਦਲੇ ਨਾ ਜਾਣ ਤਾਂ ਇਹ ਵੀ ਮਨੁੱਖੀ ਜੀਵਨ ਲਈ ਸਰਾਪ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਸਮਾਜ ਨੂੰ ਇਹੀ ਅਪੀਲ ਹੈ ਕਿ ਅਗਰ ਤੁਸੀਂ ਧੀਆਂ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦੇਣ ਦਾ ਉਪਕਾਰ ਕੀਤਾ ਹੈ ਤਾਂ ਇੱਕ ਉਪਕਾਰ ਹੋਰ ਵੀ ਕਰੋ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਈ ਲਿਖਾਈ ਦੇ ਨਾਲ਼-ਨਾਲ਼ ਚੰਗੇ ਸੰਸਕਾਰ ਵੀ ਦੇਵੋ ਤੇ ਯੋਗ ਉਮਰ ਆਉਣ ‘ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਸਾਥੀ ਚੁਣਨ ਦਾ ਹੱਕ ਵੀ ਦੇਵੋ। ਕਿਤੇ ਇਹ ਨਾ ਹੋਵੇ ਕਿ ਰਸਮਾਂ ਦੇ ਕਿੱਲੇ ਨਾਲ਼ ਬੱਝੀ ਸਾਡੀ ਲਾਡਲੀ ਬੇਟੀ ਕਿਸੇ ਦਿਨ ਦੋਰਾਹੇ ‘ਤੇ ਖੜ੍ਹੀ ਹੋਵੇ ਕਿ ਜਾਂ ਤਾਂ ਈਰਾ, ਮਥੁਰਾ ਤੇ ਇੱਛਰਾਂ ਵਾਂਗ ਹੋਣੀ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕਿਸਮਤ ਜਾਣ ਕੇ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਇਕ ਘੁਟਣ ਵਿੱਚ ਹੀ ਗੁਜ਼ਾਰ ਦੇਵੇ ਤੇ ਜਾਂ ਫਿਰ ਕਦੀ ਲੂਣਾ ਵਾਂਗ ਬਗਾਵਤ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਹੋ ਜਾਵੇ। ਸ਼ਾਇਦ ਲੂਣਾ ਖ਼ੁਦ ਵੀ ਇਹੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ: ਜਦ ਲੋਕ ਕਿਧਰੇ ਜੁੜਨਗੇ ਜਦ ਲੋਕ ਕਿਧਰੇ ਬਹਿਣਗੇ ਲੂਣਾ ਨੂੰ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਦੇਣਗੇ ਪੂਰਨ ਨੂੰ ਗਲ ਥੀਂ ਲਾਣਗੇ ਸ਼ਾਇਦ ਕਿਸੇ ਸਲਵਾਨ ਸੰਗ ਲੂਣਾ ਨਾ ਮੁੜ ਪਰਨਾਣਗੇ ਮੇਰੇ ਜਿਹੀ ਕਿਸੇ ਧੀ ਦੇ ਅਰਮਾਨ ਨਾ ਰੁਲ਼ ਜਾਣਗੇ . . . * ਮੋਬਾਈਲ: 95921-20120

ਵਿਆਹਾਂ ਮੌਕੇ ਸਟੇਜਾਂ ਤੇ ਸ਼ਰੇਆਮ 'ਨੱਚਦੀ' ਹੈ ਮਜਬੂਰੀ --ਸਟੇਜ ਦੇ ਬਦਲ-ਬਦਲ ਕੇ ਸੂਟ ਪਾਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਕੋਲ ਖੁਦ ਦੇ ਦੋ ਸੂਟ ਤੋਂ ਵੱਧ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ

ਇਸ ਨੂੰ ਕਲਾ ਦਾ ਦੁਖਾਂਤ ਕਹਿ ਲਓ ਜਾਂ ਭੁੱਖ ਦੀ ਲਾਚਾਰੀ, ਕਿ ਸਟੇਜ ਉਤੇ ਭਰ ਜੋਬਨ ਵਿੱਚ ਸਭਿਆਚਾਰ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਮੁਟਿਆਰ ਨੱਚ ਰਹੀ ਹੁੰਦੇ ਹੈ ਤੇ ਥੱਲੇ ਸਰੋਤਿਆਂ ਵਿੱਚ ਉਸਦਾ ਬਾਪ, ਭਰਾ ਜਾਂ ਪਤੀ ਵੀ ਬੈਠਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਸੁਣ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਸਰੋਤਿਆਂ ਦੀ ਭੀੜ ਵਿੱਚ ਉਸਦੇ ਬਾਰੇ ਵਰਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਣ, ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸੁਣ ਕੇ ਜਾਂ ਤਾਂ ਉਹ ਅਣਸੁਣਿਆਂ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਫਿਰ ਆਪਣੀ ਜਮੀਰ ਨੂੰ ਉਥੇ ਵਰਤਾਏ ਜਾ ਰਹੇ ਸ਼ਰਾਬ ਦੇ ਗਿਲਾਸਾਂ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਉਹ ਸਰੋਤਾ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਸਦਾ -ਧੜ- ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਧੜ ਉਤੇ ਸਿਰ ਨਹੀਂ। ਇਹ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਕਿਸੇ ਕਾਲੀ ਫਿਲਮ ਦਾ ਨਹੀਂ, ਬਲਕਿ ਉਹ ਜਿਊਂਦੀ ਜਾਗਦੀ ਹਕੀਕਤ ਦਾ ਉਹ ਕੋੜਾ ਸੱਚ ਹੈ, ਜਿਸਨੂੰ ਵਿਆਹਾਂ ਦੇ ਸੀਜਨ ਦੌਰਾਨ ਸਹਿਜੇ ਹੀ ਕਿਸੇ ਰਿਜੋਰਟ, ਫਾਰਮ ਜਾਂ ਪੈਲੇਸ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੀ ਨਜਰੇ ਵੇਖਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਸਾਡੇ ਅਜੋਕੇ ਅਮੀਰ ਪੰਜਾਬ ਸਭਿਆਚਾਰ ਦਾ ਅੰਗ ਬਣਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਵਿਆਹ ਸ਼ਾਦੀਆਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਮੌਕਿਆਂ ਤੇ ਬਰਾਤੀਆਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਮਨੋਰੰਜਨ ਪ੍ਰਧਾਨ ਕਰਨ ਲਈ ਪੰਜਾਬੀ ਗੀਤਾਂ ਦੀ ਤਰਜ ਚ ਨੱਚਦੀਆਂ ਮੁਟਿਆਰਾਂ ਦੇ ਅੰਤਰੀਵ ਨੂੰ ਜਦ ਜਾਨਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਗਈ ਤਾਂ ਜੋ ਤੱਥ ਸਾਹਮਣੇ ਆਏ, ਉਹ ਬੇਹੱਦ ਤਰਾਸਦਿਕ ਸਨ। ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਰੰਗਤ ਦੇਣਾ ਸਖਾ ਕਾਰਜ ਨਹੀਂ। ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤਰਾਸਦੀ ਸਾਹਮਣੇ ਆਏ, ਉਹ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਕੋਈ ਵੀ ਮੁਟਿਆਰ ਇਸ ਕੰਮ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮਰਜ਼ੀ ਨਾਲ ਨਹੀ ਸੀ ਕਰ ਰਹੀ। ਸਾਰਿਆਂ ਦੇ ਪਿਛੇ ਇਕ ਹੀ ਸੱਚ ਸਾਹਮਣੇ ਆਇਆ, ਉਹ ਸੀ -ਮਜਬੂਰੀ-। ਜੋ ਕਿਸੇ ਵੀ ਕਿਸਮ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹੋਈ ਸਾਰਿਆਂ ਦੀ ਬਰਾਬਰ ਸੀ। ਜਿਆਦਾਤਰ ਕਿਰਾਏ ਦੇ ਮਕਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਜੀ ਬਸਰ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮੁਟਿਆਰਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਸੁਪਨੇ ਨਹੀ। ਦੋ ਵਕਤ ਦੀ ਰੋਟੀ ਦਾ ਆਹਾਰ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਸਧਾਰਣ ਸਕੂਲਾਂ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹ ਰਹੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਭਵਿੱਖ ਹੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਹੈ। ਸਟੇਜ਼ ਉਤੇ ਹਰ ਗੀਤ ਉਤੇ ਖੂਬਸੂਰਤ ਡਰੈਸ ਬਦਲ ਕੇ ਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਡਾਂਸਰਾਂ ਕੋਲ ਘਰੇਲੂ ਪੱਧਰ ਤੇ ਇਕ ਜਾਂ ਦੋ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸੂਟ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। ਵਿਆਹ ਸ਼ਾਦੀਆਂ ਦੇ ਮੌਕੇ ਤੇ ਇਕ ਹਜਾਰ ਰੁਪਏ ਤੋ ਲੈ ਕੇ ਦੋ ਹਜਾਰ ਰੁਪਏ ਤੱਕ ਪ੍ਰਤੀ ਵਿਆਹ ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਬੁੱਕ ਇਨ੍ਹਾਂ ਮੁਟਿਆਰਾਂ ਦੇ ਸਟੇਜ ਕੱਪੜੇ ਵੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਆਪਣੇ ਨਹੀ ਹੁੰਦੇ, ਬਲਕਿ ਗਰੁੱਪ ਵੱਲੋਂ ਹੀ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਜੋ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਦੌਰਾਨ ਆਈਟਮ ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦਿੱਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਜੋ ਸਰੋਤਿਆਂ ਨੂੰ ਉਹ ਉਤੇਜਤ ਕਰ ਸਕਣ। ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਦਿਆਂ ਕਈ ਡਾਂਸਰਾ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮਾਂ ਦੋਰਾਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰਿਕ ਮੈਂਬਰ ਭਾਂਵੇ ਕਿ ਉਹ ਪਤੀ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਪਿਤਾ ਜਾਂ ਭਰਾ ਕਈ ਵਾਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਪਹਿਲਾਂ-ਪਹਿਲਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਕੁੱਝ ਹਯਾ ਜਾਂ ਸ਼ਰਮ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਪਰ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਸਭ ਕੁੱਝ ਆਮ ਜਿਹਾ ਲੱਗਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੇ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਵੀ ਉਥੇ ਮੌਜੂਦ ਭੀੜ ਦਾ ਇਕ ਹਿੱਸਾ ਹੋਣ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਸਟੇਜ ਉਤੇ ਆਈਟਮ ਪੇਸ਼ ਕਰਨ ਲੱਗਿਆਂ ਆਪਣਾ ਸਭ ਕੁੱਝ ਭੁੱਲਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਉਹਨਾਂ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਸਟੇਜ ਉਤੇ ਆਈਟਮ ਪੇਸ਼ ਕਰਨ ਲੱਗਿਆਂ ਆਪਣਾ ਆਪ ਵੀ, ਤਾਂ ਹੀ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਮੌਕੇ ਤੇ ਇਕ ਖਾਸ ਕਿਸਮ ਦੀ ਭੀੜ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਨੱਚਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਆਏ ਗਰੁੱਪ ਨੂੰ ਵੱਧ ਕਮਾਈ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਕਿਸੇ ਦਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜ ਕੇ ਨੱਚਣਾ ਜਾਂ ਗੱਲ ਨਾਲ ਲਾਉਣਾ ਉਹਨਾਂ ਵਾਸਤੇ ਸਾਧਾਰਨ ਜਿਹੀਆਂ ਉਪਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਬਾਰੇ ਉਹ ਕਦੀ ਨਹੀਂ ਸੋਚਦੀਆਂ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਾਰਿਸ ਵੀ ਜਿਆਦਾਤਰ ਉਥੇ ਮੋਜੂਦ ਭੀੜ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਬਣ ਨਸ਼ੇ ਦੀਆਂ ਪੈਞ ਅਤੇ ਹੋਰ ਸਵਾਦਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਡਬੋ ਕੇ ਬੈਠ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਜਿਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਪ੍ਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਆਪਣੀ ਇਸ ਕਲਾ ਨੂੰ ਉਹ ਕਲਾ ਨਾਮ ਦਿੰਦੀਆ ਹਨ, ਜਿਸਦਾ ਸਮਾਂ ਮਹਿਮ ਤਿੰਨ ਤੋਂ ਚਾਰ ਸਾਲ ਤੱਕ ਦਾ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਢਲਦੀ ਉਮਰ ਦੀ ਡਾਂਸਰ ਨੂੰ ਕੋਈ ਗਰੁੱਪ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ। ਗੱਲਬਾਤ ਦੌਰਾਨ ਇਹ ਤੱਥ ਵੀ ਸਾਹਮਣੇ ਆਇਆ ਕਿ ਵਿਆਹ ਸ਼ਾਦੀਆਂ ਦੇ ਸੀਜਨ ਲੰਘ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਘਰ ਦਾ ਖਰਚਾ ਚਲਾਉਣਾ ਬੇਹੱਦ ਮੁਸ਼ਿਕਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਸਮਾਜ ਵੱਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਅਪਣਾਏ ਵਤੀਰੇ ਸਬੰਧੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਇਸ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਦੁੱਖ ਹੋਰ ਕੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਵਿਆਹ ਸ਼ਾਦੀਆਂ ਸਮੇਂ ਸ਼ਰਾਬੀ ਹਾਲਤ ਵਿੱਚ ਕਈ ਵਾਰ ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਉਮਰ ਦਾ ਵਿਅਕਤੀ ਵੀ ਉਸ ਨਾਲ ਨੱਚਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਉਹੀ ਸਮਾਜ ਉਨ੍ਹਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਨਾਕਾਰਾਤਮਕ ਸੋਚ ਅਪਣਾ ਕੇ ਇਸ ਖਾਸ ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਵਿੱਚ ਰੱਖ ਕੇ ਵੇਖਦਾ ਹੈ। -ਜਸਬੀਰ ਸਿੰਘ, ਖਾਸਾ

ਅਦਾਕਾਰਾ ਦਲਜੀਤ ਕੌਰ

ਅਦਾਕਾਰਾ ਦਲਜੀਤ ਕੌਰ ਨੂੰ ਪੰਜਾਬੀ ਫਿਲਮਾਂ ਦੀ 'ਹੇਮਾ ਮਾਲਿਨੀ' ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਚੂਹੜ ਚੱਕ ਵਾਲੇ ਜਗਜੀਤ ਨੇ ਆਪਣੀ 1981 ਵਿਚ ਆਈ ਫਿਲਮ 'ਪੁੱਤ ਜੱਟਾਂ ਦੇ'  ਵਿਚ ਇਸ ਲੰਮ-ਸਲੰਮੀ ਅਤੇ ਸੁਨੱਖੀ ਅਦਾਕਾਰਾ ਦੇ ਸੁਹੱਪਣ ਨੂੰ ਇੰਨੇ ਸੁਚੱਜੇ ਅਤੇ ਵਿਲੱਖਣ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਕਿ ਹਰ ਪੰਜਾਬੀ ਦੀ ਜ਼ੁਬਾਨ 'ਤੇ ਉਸ ਦਾ ਨਾਂ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ। ਖੁਦ ਦਲਜੀਤ ਕੌਰ ਆਪ ਵੀ 'ਪੁੱਤ ਜੱਟਾਂ ਦੇ' ਫਿਲਮ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਬਿਹਤਰੀਨ ਅਦਾਕਾਰੀ ਮੰਨਦੀ ਹੈ ਪਰ ਗੱਲਾਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿਚ ਉਹ ਗੁਰਦਾਸ ਮਾਨ ਨਾਲ 1984 ਵਿਚ ਆਈ ਆਪਣੀ ਫਿਲਮ 'ਮਾਮਲਾ ਗੜਬੜ ਹੈ'  ਦਾ ਵੀ ਜ਼ਿਕਰ ਕਰਨਾ ਨਹੀਂ ਭੁਲਦੀ।
 ਦਲਜੀਤ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਪੰਜਾਬੀ ਫਿਲਮ ਜਗਤ ਵਿਚ ਆਪਣਾ ਪੈਰ ਫਿਲਮ 'ਦਾਜ' ਨਾਲ ਰੱਖਿਆ। ਇਹ ਉਸ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਫਿਲਮ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਫਿਲਮ ਦੇ ਹੀਰੋ ਧੀਰਜ ਕੁਮਾਰ ਦੀ ਇਹ ਆਖਰੀ ਫਿਲਮ ਸੀ।
 ਇਸ ਮਗਰੋਂ ਉਸ ਨੇ 'ਗਿੱਧਾ', 'ਇਸ਼ਕ ਨਿਮਾਣਾ', 'ਪੁੱਤ ਜੱਟਾਂ ਦੇ', 'ਜੱਟ ਦਾ ਗੰਡਾਸਾ', 'ਲਾਜੋ', 'ਮਾਮਲਾ ਗੜਬੜ ਹੈ', 'ਨਿੰਮੋ', 'ਜੱਟ ਪੰਜਾਬ ਦਾ', 'ਜੱਗਾ ਡਾਕੂ', 'ਜ਼ੋਰਾ ਜੱਟ', 'ਸਾਲੀ ਅੱਧੀ ਘਰਵਾਲੀ', 'ਉਡੀਕਾਂ ਸਾਉਣ ਦੀਆਂ', ਪਟੋਲਾ ਆਦਿ ਦਰਜਨਾਂ ਪੰਜਾਬੀ ਫਿਲਮਾਂ ਕੀਤੀਆਂ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਫਿਲਮਾਂ ਵਿਚ ਉਸ ਨੇ ਚੋਟੀ ਦੇ ਅਦਾਕਾਰਾਂ ਵਰਿੰਦਰ, ਗੁਰਦਾਸ ਮਾਨ, ਸਤੀਸ਼ ਕੌਲ ਤੇ ਬਲਦੇਵ ਖੋਸਾ ਆਦਿ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕੀਤਾ। ਦਲਜੀਤ ਕੌਰ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਦਸ ਦੇ ਕਰੀਬ ਹਿੰਦੀ ਫਿਲਮਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਹਿੰਦੀ ਫਿਲਮਾਂ ਵਿਚ ਉਸ ਦੀ ਐਂਟਰੀ ਮਰਹੂਮ ਅਦਾਕਾਰ ਸੁਨੀਲ ਦੱਤ ਨੇ ਫਿਲਮ 'ਯਾਰੀ ਦੁਸ਼ਮਣੀ' ਰਾਹੀਂ ਕਰਵਾਈ। ਇਸ ਮਗਰੋਂ ਯਸ਼ ਚੋਪੜਾ ਦੀ 'ਫਾਸਲੇ', 'ਅੰਮ੍ਰਿਤ', 'ਕਬਰਸਤਾਨ', 'ਖਰੀਦਦਾਰ' ਆਦਿ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਰਾਜ ਕੁਮਾਰ ਕੋਹਲੀ ਦੀ 'ਜੀਨੇ ਨਹੀਂ ਦੂੰਗਾ' ਕੀਤੀ। ਸੁਭਾਸ਼ ਘਈ ਦੀ 'ਏਕ ਔਰ ਏਕ ਗਿਆਰਾਂ' ਵਿਚ ਸੁਨੀਲ ਦੱਤ ਅਤੇ ਗੋਵਿੰਦਾ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕੀਤਾ।
 ਦਲਜੀਤ ਨੇ ਪੰਜਾਬੀ ਫਿਲਮਾਂ 'ਮਾਹੌਲ ਠੀਕ ਹੈ' ਅਤੇ 'ਜੀ ਆਇਆਂ ਨੂੰ' ਵਿਚ ਵੀ ਆਪਣਾ ਕਿਰਦਾਰ ਬਾਖੂਬੀ ਨਿਭਾਇਆ। ਫਿਲਮ 'ਹੀਰ ਰਾਂਝਾ' ਵਿਚ ਵੀ ਆਪਣੀ ਅਮਿੱਟ ਛਾਪ ਛੱਡੀ ਹੈ।
 ਗੱਲਾਂ ਦੌਰਾਨ ਉਹ ਫਿਲਮ 'ਪੁੱਤ ਜੱਟਾਂ ਦੇ' ਦੀ ਸ਼ੂਟਿੰਗ ਦੌਰਾਨ ਵਾਪਰੀ ਘਟਨਾ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕਰਦੀ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ ਕਿ
''ਅਸੀਂ ਟਿੱਬਿਆਂ ਵਿਚ ਫਿਲਮ ਦਾ ਇਕ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਫਿਲਮਾ ਰਹੇ ਸੀ। ਹੀਰੋ ਬਲਦੇਵ ਖੋਸਾ ਅਤੇ ਉਹ ਇਕ ਊਠ 'ਤੇ ਬੈਠੇ ਸਾਂ। ਅਚਾਨਕ ਊਠ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਊਠ ਪਾਗਲ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਉਹ ਭੱਜਣ ਲੱਗ ਗਿਆ ਅਤੇ ਦੂਰ ਖੜ੍ਹੇ ਇਕ ਦਰੱਖਤ ਨਾਲ ਖਹਿਣ ਲੱਗ ਗਿਆ ਉਹ ਤਾਂ ਚੰਗੀ ਕਿਸਮਤ ਨਾਲ ਬਲਦੇਵ ਪਿੰਡ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਊਠ ਕਾਬੂ ਕਰਨਾ ਆਉਂਦਾ ਸੀ। ਬਲਦੇਵ ਨੇ ਬੜੀ ਦਲੇਰੀ ਨਾਲ ਉਸ ਨੂੰ ਕਾਬੂ ਕਰ ਲਿਆ ਅਤੇ ਤਾਂ ਉਸ ਦੀ ਜਾਨ ਵਿਚ ਜਾਨ ਆਈ।
 ਕਾਨਵੈਂਟ ਸਕੂਲ ਤੋਂ ਸਿੱਖਿਆ ਪ੍ਰਾਪਤ ਦਲਜੀਤ ਨੇ ਬੀ.ਏ. ਆਨਰਜ਼ ਤੱਕ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਸ੍ਰੀ ਰਾਮ ਕਾਲਜ ਤੋਂ ਕੀਤੀ।
 ਉਸ ਦਾ ਜੱਦੀ ਪਿੰਡ ਲੁਧਿਆਣੇ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਵਿਚ ਕਸਬਾ ਗੁਰੂਸਰ ਸੁਧਾਰ ਦੇ ਨਜ਼ਦੀਕ ਐਤੀਆਣਾ ਹੈ। ਭਾਵੇਂ ਉਸ ਦਾ ਪਾਲਣ-ਪੋਸਣ ਸਿਲੀਗੁੜੀ ਵਿਚ ਹੋਇਆ ਪਰ ਉਹ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਐਤੀਆਣੇ ਦੀ ਮਿੱਟੀ ਨਾਲ ਅੰਤਾਂ ਦਾ ਮੋਹ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਪਿੱਛੇ ਜਿਹੇ ਪੰਜਾਬ ਆਈ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਖੇਤਾਂ ਦੀਆਂ ਵੱਟਾਂ, ਡੌਲਿਆਂ 'ਤੇ ਘੁੰਮਦੀ ਰਹੀ।
 ਦਲਜੀਤ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਫਿਲਮ ਨਗਰੀ ਮੁੰਬਈ ਨੂੰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਛੱਡ ਸਕਦੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਦਿਲੀ ਤਮੰਨਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਜਾਂ ਉਸ ਦੇ ਨੇੜੇ-ਤੇੜੇ ਕਿੱਤੇ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਡੁੱਲ੍ਹਾ ਘਰ ਬਣਾਵੇ। ਦੁਆ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਇਹ ਅਦਾਕਾਰਾ ਇੰਝ ਹੀ ਪੰਜਾਬੀ ਮਾਂ-ਬੋਲੀ ਅਤੇ ਸਭਿਆਚਾਰ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਦੀ ਰਹੇ।

Meditate and celebrate...

‘Meditate and celebrate’ are two major aspects of Osho’s 80th birthday on Sunday, 11 December marked globally and especially India. Special weekend or one day meditation camps were held in Osho meditation centres worldwide with silent meditation followed by singing and dancing for the flamboyant mystic.

During the week leading to 11 December, a special bumper Hindi and English editions of the ‘Osho World’ magazine for this event were launched by two Chief Ministers of Indian States, Ashok Ghelot of Rajasthan in Jaipur and Prem Kumar Dhumal of Himachal Pradesh in Shimla and the Governor of Punjab Shivraj Patil. Among the showbiz celebrities who also launched this magazine were Swami Vinod Bharti aka Vinod Khanna in New Delhi, film Anupam Kher in Mumbai and Sufi singer Hans Raj Hans in Jullandhar. Popular religious preacher and a long time Osho admirer, Morari Bapu, this during his jam packed discourse in Kolkata.

A record number of Osho disciples and Osho lovers from many parts of India and abroad came to Oshodham for a meditation camp about 40 kilometers from the capital for this landmark event. On this historic day, many persons were initiated as Osho disciples. Osho’s secretary for many years, Ma Yoga Neelam, one of Osho’s earliest disciples, Ma Dharm Jyoti, Swami Chaitanya Keerti and Swami Ravindra Bharti jointly led this camp. Over 40 people took sannyas. The leafy venue had been decked up with decorations for this celebration including a giant balloon with Osho’s signature, special banners climaxing the evening meeting of meditation, song and dance culminating in a fireworks display’

Currently, young people in their twenties and thirties are increasingly attracted to Osho after they discover him through his books, recorded discourses and the hundreds of sites on the internet. Over 80 per cent of the meditation camp participants are in this age group said a camp leader. Asked why they celebrate Osho’s birthday with such intensity when the guru is no more in his body, a new Osho disciple replied, “He is very much alive! You can feel him when you look into his eyes as he talks and experience him in the silence of his meditation and greet him when you dance totally for him.”